Het enige wat ik in de vorige week over Beowulf gehoord heb in de afgelopen weken was dat je de film ook in 3D kon gaan bekijken. Maar ik had er niet meer bij stilgestaan toen Benny, mijn filmvriend me gisteren vroeg "wanneer we diene Beowulf gingen bezien." We zaten rond kwart voor acht diezelfde avond in de Kinepolis aan de bond. Het is wat vreemd om met een 3D brilletje in de Kinepolis te zitten (je waant je meteen in bobbejaanland), maar eens de boomtakken je oren net niet raken is dat allemaal snel vergeten. De film is compleet uit CGI opgebouwd, de acteurs zijn gescand, in de computer ge-upload en dan door motion capture tot leven gebracht. Jamiroquai zong al over Virtual Reality, de mens kan wel eens gelijk krijgen.
Soit.
Het verhaal kennen we allemaal: Beowulf, de dikke scandinavische held, knalt de demoon Grendel bij elkaar en breekt zijn poot eraf om vervolgens Grendel's moeder een nieuwe welp te bezorgen. Zemeckis is erg dicht bij de originele sage gebleven, maar koos ervoor om alle allegorieën achter te laten en volledig voor de actionpackedness te gaan. Heb ik op zich geen problemen mee. Maar als je dan toch al een film hebt waar het medium op zich (3D en digitaal remember)in zulk een massa-applicatie al revolutionair is, waarom het verhaal dan niet wat meer eer aan doen? Is dat nu zoveel gevraagd? Om samen te vatten, Beowulf is een erg leuke film, hoewel ik vrees dat zonder het 3D gedoe er van Beowulf nog weinig blijft rechstaan. No pun intended.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten